Bir tekke varmış bir zaman,
Dervişler gelirmiş durumdan.
Bizim tilki molla diye,
Girivermiş bu tekkeye.
Gelen olmuş giden olmuş,
Tekke dervişlerle dolmuş.
Lakin hepsi gelip gitmiş,
Tilki ise hep diretmiş.
Ayrılmamış hiç tekkeden,
Kimse bilmez niçin, neden?
Bir gün de bir çakal gelmiş,
Hâli acınacak hâlmiş.
Kemikleri sayılıyor,
Bayılıyor, ayılıyor.
Demiş, tilkiye: "Dostum,
Açlıktan döküldü postum."
Buralarda yemek yok mu?
Bir çorba konuğa çok mu?
Tilki demiş: "Sabret hele,
Sabredene çorba gele."
Ancak çakal sabırsızmış,
Sabır sözüne çok kızmış.
Çekmiş gitmiş bu tekkeden,
Biraz olsun beklemeden.
Biraz sonra bir kurt gelmiş,
Demiş "Tekke ne güzelmiş!"
Lâkin o da aç, susuzmuş,
O da sinirlenmiş, kızmış.
Demiş: "Biraz yemek yok mu?
Her gelenin karnı tok mu?"
Tilki demiş: "Hele bekle,
Buluşursun o yemekle."
Kızmış kurt da çekmiş gitmiş,
Sabrı bir kenara itmiş.
Bir başka gün kedi gelmiş,
Demiş: "Bu tekke güzelmiş
Ancak karnım pek de açtır,
Çorba başımıza taçtır."
Tilki demiş: "Biraz bekle,
Kazanırsın sabretmekle."
O da demiş: "İşim vardır,
Çorba için bu zarardır."
Gelen girmiş, giren çıkmış,
Tilki ise bir âşıkmış.
Çorba değilmiş ki derdi,
Kulluk içinmiş gayreti.
Onun için yer içermiş,
Aşkla kendinden geçermiş.
Bir gün aslan, tülki, kedi,
Birlikte girmişler içeri.
Bakmışlar tilki içerde,
Çorba kaşıklıyor yerde.
Hepsi birden "Oh, demişler,
Ne de çorba içermişler.
Size gelince çorba çok,
Bize gelince ikram yok."
Tilki demiş: "Sabreden er,
Tekkeyi bekleyen çorbayı içer."
Mehmet Erdoğan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder