Bir zaman ormanda bir ayı varmış,
Boyu sanki küçük bir dağ kadarmış.
Lâkin pek kötü bir huya sahipmiş,
Çevresine acı veren bir tipmiş.
Bütün hayvanlar "el aman" demişler,
Bu dertlerini file söylemişler.
Fil demiş: "Buna bir çare bulamam,
Beni işe karıştırmayın aman!"
Hayvanlar bu sefer aslana gitmiş,
Aslanın tavrıysa filden de sertmiş.
Demiş: "Bu huy bir gün düzelir gider,
Hem herkes bu hâle çok hayret eder."
Ancak ne düzelmiş ne çıkmış bu huy,
Bütün kalpleri bir bir yıkmış bu huy.
Bir gün tuzağa düşmüş bir tavşan,
Bir ayı geçiyormuş tam yanından.
Demiş: "Ayı kardeş bana yardım et,
Çukurdayım, ne hâl kaldı, ne kuvvet."
Ayı bakmış bu minik yaratığa;
Bakışı, duruşu, kızgın bir boğa.
Tavşanı görünce hâlsiz mecalsiz,
Kurtamış hemen sorgusuz sualsiz.
Sonra demiş, öfke ile tavşana,
"Bir de kötü diyorsunuz siz bana.
Hâlbuki kötüden yardım umulmaz,
Umulsa da kimse iyilik bulmaz.
Şimdi söyle bana öyle olsaydım,
Benden ister miydin tuzakta yardım?"
Tavşan demiş: "Bu bir ölçü hiç değil,
Bir gül baharı getirmez bunu bil.
Zorda kalan çaresiz bir hâl alır,
Denize düşen, yılana sarılır."
Mehmet Erdoğan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder