Bir zamanlar, bir düştür.
Unutturan bir öpüş.
“Ben bir başkasıdır”
daha önce söylenmiştir,
doğrudur da.
Tüm bunlar bir zamanda kaldı.
Üstüne bir çizgi çek o zamanın.
Orada sözcükler kutsanmıştır
ve gidebilirsin gideceğin yere,
saf sesten kanatlarla.
Ağlama! Ağlama!
“Kara suyun aynasında el bağlama”
salkım söğüde söylenmiştir.
Söz bir kuştur.
O bunları unutmuştur.
Bak şimdi gece şehrin ışıklarında,
martılar beyaz kâğıtlar gibi minarelerin etrafında.
Doğrudur; söz uçar yazı kalır.
Ya kendini martı sanan
sözsüz, yazısız kâğıtlar?
Bu şiiri gömün!
Su kuşları yumurtlasın toprağına.
İnan Mayıs Aru
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder