Kaçıyor elimden ucu ırmakların
Akan sulardan, ışıklardan parlayan
Toprağı dinle
Sonra unut duyduklarını
Sonra kırılsın ses orada
Hayvanların ayak sesleri dağılıyor
Kesif kaplan kokusuyla doluyor orman
Ucu kaçıyor ırmakların
Ben yüzümü bu korkuya çevirdim
Alnıma toprağın eşyası yazıldı
Gece ismimi sahiplense
Fısıldasaydı ölü dillerin hayvanları
Kurtulurdum gölgesinden zamanın
Erimezdi içimdeki tuz dağı
Kapan yaraları hâlâ açık bileklerimde
Mağara duvarlarına iz bıraktım
Bundan böyle
Uzağa düşen taşlar
Sesini saklasın içinde.
Elif Sofya
İz
Ters Düşünce
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder