"Epeyce uzun süre...Tüm savaş boyunca boyunca bombardıman uçaklarında beraber çalıştık."
Jenya onun "çalıştık" demesini sevmişti.Bu insanlar her gün hayatlarını tehlikeye atıp kahramanlıklar yapmışlardı ama o şimdi buna "çalıştık" diyordu sadece.
...
"Kahramanlık mı?" dedi Kostrov şaşırarak, gözleri hayretle açıldı."Sanırım siz bizim sadece kahramanlık için yaşadığımızı düşünüyorsunuz!O kadar değil elbette.Bu çok yorucu olurdu.Ama diyelim ki...Haftada en az bir şey olmadığını belli ediyordu bu gülüş.
Rotacı Vassilyev de Jenya'ya bakarak açıkça gülümsedi.
"Bize bakmayın siz," dedi berrak sesiyle Kostrov, gülüşünün hemen ardından "Ben kahramanlığa çok meraklıydım ama bu çok eskidendi.Uçuş okulundayken yani.Ama savaş zamanı insanların değişik görüşleri olur.Sadece işlerini yaparlar ve olanaklı olduğu ölçüde yaparlar.İşte bundan bir kahramanlık işi meydana gelir.İnsanlar elbette böyle bir ânı aramazlar, bu kendiliğinden oluşur.Bunu bekliyor değilsinizdir ve öyle bir ruh durumuz da yoktur.Ve hala kendiniz olmaya devam etmelisinizdir."
Bunlar anlatması biraz zor şeylermiş gibi, bir an tereddütle durdu, sonra devam etti:
"Hayat düzensizdir.Ama insanın ona karşı tutumu hep düzenli olmalıdır."
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder