Gramerci olan Muhammed bin Yezid anlatıyor:
Bağdat'tan çıkmış bir yere doğru gidiyorduk.Delileri görmek için Hazkiyel Manastırı'na doğru saptık.Bir de baktık ki bütün deliler bize bakıyorlar.İçlerinden bir çocuk gözümüze ilişti.Üstü başı temiz, bir köşede oturuyordu.Selam verdik.Ancak selamımızı almadı.
"Neyin var?" diye sorduk.Şu şiiri söyledi:
Hissettiklerimi dışarı vuramıyorum
İki ruhum var birini saflık istila ediyor
Diğerini kuşatıyor ülkem, memleketim,
Hiçbir işe yaramıyor oturup sabretmek
Ne var ki görüyorum diğer beni de
Sanki çektiklerimi çeker gibi.
"Vallahi aferin, çok güzel söyledin" dedim.Bize fırlatmak için bir şeyler aradı.
"Benim gibi bir yiğide sadece aferin mi denir? dedi.Ondan kaçtık.Bunun üzerine şöyle dedi:
"Bakın, Allah aşkına gitmeyin tamam mı?Geri dönün!Size bir şiir daha okuyacağım.Eğer güzel söylersem aferin dersiniz.Yok şayet kötü söylersem kötü oldu dersiniz."
Geri döndük ve:
"Söyle bakalım!" dedik.Şu şiiri söyledi.
Gün ağarınca yollarını almışlardı
Birer kukla gibiydi develeri
Aralamıştı sevgilim, tahtırevandan perdeleri
Bakarken bana, gözyaşları akıyordu
El etti gizliden, kınalı parmakları
Seslendim onu götüren deveye: Ayakları kırılasıca!
Vay başıma gelen, ne yaparım bu ayrılıkta
Hey, kervancı başı!Durdur bir köşede kafileyi
Çok görme bize son bir hasbihali
Yeminler olsun sevgime halel getirmem
Ne olur söyle, çok açmasın arayı.
Şiiri bitirdikten sonra kendisine:
"Bu şiirden sonra artık öl!" dedik.Bağırarak:
"Ölürüm elbet" dedi.Önce bağdaş kurdu, ardından boylu boyunca uzandı ve sesi soluğu kesildi.Gerçekten ölmüştü, defnettik ve oradan ayrıldık!
Yine Muhammed bin Yezid el-Müberred anlatıyor:
Hazkiyel Manastırı'na gitmiştik.Delinin biri eline bir taş almıştı.İnsanlar ondan kaçışıyorlardı.O ise şöyle diyordu:
"Kardeşleri, dinleyin beni!"
Sonra şu mısraları döktürdü:
Ama ölmemiştir daha ayaktadır
Saldırır bir orduya bile, korkusuz
Ama biri vardır ki ona karşı gayet cesaretsiz.
Şarlatanlar, Deliler, Cimriler ve Asalaklar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder