yarın bizimdir yoldaşlar, manuel tiago

Dostum, sen çok şey yaptın.Jeronimo arkadaşın dediği gibi, tehlikeli olan da bu işte.
---
...Fialho da hiçbir şey söylemeden durdu.Ama bu duraklamanın fazla uzun sürmeyeceğini göstermek için valizini yere koymadı, elinde tutmaya devam etti.

Afonso kendini haklı çıkarmak için:

"Valizim ağır da..." dedi.

Fialho, kara kaşlarının altından Afonso'ya hızlı bir bakış fırlattı:

"İstersen değişelim?"

Afonso gülümsedi ve kendini yorgun hissettiğinden razı oldu.Ama aynı anda kötü bir oyuna geldiğini anladı!Fialho'nun valizi sanki kurşun doluydu.

Fialho masum bir tavırla açıkladı:

"Yayınlar..."

Ve Afonso'nun yorgunluğunu farketmemiş gibi onun kıyaslanamayacak kadar hafif olan valizini eline alıp yeniden yola koyuldu.

Arkadaşına öfkelenen Afonso güçsüz görünmek istemedi.Ama yüz metre sonra, kan ter içinde, mosmor ve soluk soluğa, teslim olmak zorunda kaldı.

"Yapamıyorum..." diye inledi.

Fialho iki valizi de kaptı, aynı sert ve doğal adımlarla yürümeye başladı.Yalnızca uzayan, gerilen kolları harcadığı çabayı belli ediyordu.

Afonso bir an gelip Fialho'nun dinlenmek ya da valizlerden birini ona vermek için duracağını bekleyerek arkasından yürüyordu.Kendiliğinden hiçbir şey önermiyor, şakanın öcünü alıyordu.Sonunda Fialho'nun cezasını iyice çektiğine karar verip adımlarını sıklaştırdı ve valizini almak için yanına geldi.
---
İnsan her şeyden önce düş kurma özelliğine sahiptir.Tarihte yapılan tüm güzel şeylerin temelinde, bizim yapabileceğimiz bütün güzel şeylerin temelinde, tüm kahramanlık ve yiğitliklerin temelinde, her yerde ve her zaman düş vardır.Hepimiz düş kurarız dostum, hepimiz.Bazı kişilerin başkalarının teni ve kanıyla yaşamayacağı, çocukların makineli tüfeklerle biçilmeyeceği, insanın özgürce soluk alacağı daha iyi bir dünya düşleriz.Bu düş, kavga ve acılara katlanacak güç verir, zor yaşamımızda, bizler için her şeyden daha değerli olan şeyi kaybettiğimiz zaman bile, bizi mutlu eder.Ama bizim tek düşümüz bu değil.Eğer kişisel mutluluğu düşlediğimizi, sevgiye susadığımızı, düşmanın öldürmeyeceği çocuklarımız olmasını istediğimizi, huzur ve biraz rahat istediğimizi gizlersek başkalarını ve kendimizi aldatmış oluruz.Parti görevlileri her şeyi verirler, ama hiçbir şeyden vazgeçmek zorunda değildirler.Eğer düşü öldürürsek, kendimizi öldürmüş oluruz, olduğumuz gibi olmaktan çıkarız.
...
"Bugün kaybettiğimize üzülmeden her şeyi vermek zorundayız.Ama verdiğimiz şeyler ne kadar çok olursa olsun ağlamamalı, inanmalıyız.Gerçi, bazen başkasının üzüntüsü insana kendininkinden daha fazla acı verir, ama hepimizin önünde aydınlık bir erek vardır.Bazıları düşecek, diğerleri ona erişecek."
---
"Kavgayı sevecek kadar genç, ölümden korkmayacak kadar yaşlı..."
...
Ölmekten korkmadın mı?

Paulo'nun gözleri:

"Ölümden korkmak mı?" diye sordu.Aklına hep o cevap geliyordu: "Ben kavgayı sevecek kadar genç ve ölümden korkmayacak kadar yaşlıyım."

"Ölümden korksaydı sağ kalmazdı."
---
Öldürdüler Isabel'i,
Herkesten daha yürekli
Ve daha güzel
Çiçeğini baharın
---
...Sokağa çıkınca iki kişi daha gördü.Grili adam biraz ötede duruyordu.Hepsinin yüzünde aynı ifade vardı ve hepsi aynı hareketi yaparak ellerini sağ ceplerine attılar.Ramos tabancasını çekmedi, kuvvetle sıktı ve bir ara sokağa sapma umuduyla yürümeye başladı.

"Dur!" diye bağırdılar.

Aynı anda Ramos sanki koca bir pamuk yığını üstüne yıkılmış gibi, garip bir darbe hissetti, ayakları birbirine dolaştı ve yüzükoyun yere kapaklandı.Sol eliyle cebinden cüzdanını çıkardı, içinden not defterini aldı ve dişleriyle parçalamaya başladı.Sağ eli tabancayı çekti, ama güçsüzce toprağın üstüne düştü.Ramos yaklaşan ayak seslerini kulaklarında artan bir uğultuyla duydu.Durmadan parçaladığı kağıtlarda toprak ve kan tadı vardı.
---
..."Sen güçlüsün, ben de böylelerini severim dedi."Bununla birlikte, bazı kişilerin polisin zaten bildiği şeyleri gizlemeye çalışarak neden hayatlarını berbat ettiklerini anlamak zor.Şerefsizim ki, benim için güç anlaşılır bir şey bu."

Antonio'nun yüzü şiş berelerle, siyah ve sarı lekelerle biçimsizleşmişti, alnında iki plaster vardı, diş etleri sızlıyordu.Ama ince kırışıkların çevrelediği gözleri gene meydan okur gibi gülümsüyordu.

"Birisinin nasıl susabildiğini değil, nasıl konuşabildiğini anlamak zor" diye düşünüyordu Antonio.

Gerçekten de işkenceler ve sorgular sırasında dayanamacağı bir kez olsun aklına gelmemişti.Bunu varsaymak bile elinden gelmemişti.Bunu varsaymak bile elinden gelmiyordu.Sorgu yargıcının sözleri ona gülünecek bir şey gibi geliyordu: Nerede oturduğunu söylemek ha?Sevdiğim kadının oturduğu evi size göstermek ha?Arkadaşlarımın gelip gittiği ve belgelerin saklandığı evi, öyle mi?Bunu size, acımasız düşmanlara söylemek, öyle mi?Tutuklanışımdan bir gün sonra Ramos'un geleceği evi, ha?Arkadaşlarımın adını vereyim de onları da tutuklayın, öyle mi?Hayır, o böyle bir olasılığı hiçbir zaman gözlerinin önüne bile getirmiyor, bunu hiç mi hiç düşünmüyordu.Zamanında bu sorunu arkadaşlarıyla birçok kez konuşmuştu.Güçlü ve zayıf insanlar olduğunu, insanın uğrayabileceğinden daha katlanılmaz işkenceler olduğunu, bunlara herkesin dayanamayacağını birçok kez işitmişti.Antonio:
"Hayır, işkencenin ağırlığı değil, iradenin gücü önemli olan" diye düşünüyordu.
...

Manuel Tiago
Yarın Bizimdir Yoldaşlar
Yar Yayınları
Çeviri: Metin Alemdar