hayvan öyküleri, franz kafka

Kubbeli, yuvarlak alanın açılabilmesi için, toprağın sertleşinceye dek dövülmesi gerekiyordu.Ama bu iş için elimdeki tek alet alnımdı, gece gündüz demeden, geri çekilip hız aldım, koşarak gelip toprağa kafa attım, toprağa vurmaktan alnım kanadığında, ancak o zaman mutlu hissediyordum kendimi, çünkü bu kan duvarın sertleştiğinin kanıtıydı.Herkes bunu kabul edecektir, kale alanını sonuna kadar hak ettim..
---
Şimdi birinin kalbine dokunmak isterseniz, kalbi yerinde bulamazsınız.Bizim kuşağımız yok olmaya yazgılı bir kuşaktır ama o eski kuşaklardan masumdur.Kuşağımın çekingenliklerini anlayabiliyorum, aslında bir çekingenlik bile değil bu, binlerce gece öncesinin görülmüş ve binlerce kez unutulmuş bir düşünün yeniden unutuluşu sadece, bu binlerce kez unutmadan ötürü kim suçlayabilir bizi?

Hayvan Öyküleri
Franz Kafka