Günümüzün zamane çocukları
On beş yirmi yaşlarına kadar
Üzgün ve sessizdirler
Karamsar yaşlardan korkarlar
Kahvelerde sıkılırlar
Hiçbir şey etkileyemez onları
Birileri onlarla alçak sesle
Konuştuğunda önce korkarlar
Ve sonra azar azar açılırlar
Size yanıt vermekten çekinmezler
Ve çocuklar, onlar size der ki
İş yok
Yalnızca midemiz dolsun diye
Çalışmak ters bize
Hem bizi bir savaş bekliyor
Ne kadar bekleyeceğiz daha böyle
Ağaçlar yeşil, gözler şefkat dolu
Güneş burnumuzun dibinde
Elli yıl sonra
Derimiz öyle kalınlaşacak ki
Güneş içinden geçemeyecek
Neye yarar, o zaman neye yarar
Yaşlanacak ya da kötürüm olacağız
Güneş, sırtımızdan ısıtmayacak
Ayrıca, kızlar
Erkekleri sevmez
Erkek yaralayabilir
Satın alabilir, kirletebilir, çocuk yapabilir
Çalışmalıyız, çok güzeldir bu
Yok olup gideceğiz
Çirkin kızların sorunu yok
Ya da hiç değil sorunu çözümlenmiş
Ötekileri düşünüp duruyor: gelip geçen insanları
Otobüs bekliyorlar
İlgisi otobüs olan insanlarla
Nasıl birlikte yaşarsınız
O halde kardeşlerim? Çekip gitmeli mi
Issız bir adaya yerleşmeli mi?
Issız ada yok
Ama varlığına da inanabiliriz
Kefil olmadan
Bir tane üretilecek
O zaman bu her şeyi kolaylaştırır
Ama ıssız ada su alıyor
Çünkü ıssız ada artık yapılmaya beri
Yapılmayan çok eski kemanlar gibi
Gizemini de yitirdi.
Boris Vian
Barnum’s Digest
Çeviri:Erdoğan Alkan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder